عصب دهی روده از دو قسمت داخلی و خارجی تشکیل شده است.

1. جزء داخلی

الف) شامل گروهی از سلول های عصبی اند که شبکه عصبی میانتریک (اوئرباخ) متشکل از نورون های خودمختار فراوان را در میان لایه های ماهیجه ای طولی و حلقوی تشکیل می دهند.

ب) شبکه زیر مخاطی (مایسنر) اعصاب خودمختار که در لایه زیر مخاط  قرار دارد.

شبکة عصبی میانتریک (در لایه ماهیچه ای) و شبکه عصبی زیرمخاطی، با همدیگر دستگاه عصبی روده ای در دیواره دستگاه گوارش (از مری تا مخرج) را تشکیل می دهند.

این سیستم محتوی حدود 100 میلیون نورون حسی، حرکتی و رابط در انسان است.

نورون های حسی این شبکه‌ها، اطلاعات را از پایانه عصبی در نزدیکی لایه پوششی و در لایه ماهیچه صاف دریافت می کنند.

سایر سلولهای عصبی حرکتی بوده و به لایه های ماهیچه ای و سلولهای ترشح کننده هورمون عصب می‌دهند.

شبکه میانتریک به طور کلی با کنترل حرکتی سر و کار دارد و به لایه‎‌های ماهیچه ای عصب می‌دهد در حالی که شبکه زیرمخاطی به بافت پوششی غده‌ای، سلولهای آندوکرینی روده و رگ های خونی زیرمخاطی عصب می‌دهد و به طور عمده در کنترل ترشح روده‌ای دخالت دارد.

2. جز خارجی

عصب دهی خارجی توسط  اعصاب پاراسمپاتیک کولینرژیک که فعالیت عضلات صاف روده ‍‌ای را تحریک می‌کنند و نیز اعصاب سمپاتیک آدرنرژیک که فعالیت عضلات صاف روده‌ای را مهار می کنند، انجام می‌گیرد. اعصاب سمپاتیک و پاراسمپاتیک به هر دو شبکه میانتریک و زیرمخاطی متصل شده اند. اگرچه دستگاه عصبی روده ای می تواند مستقل از این اعصاب خارجی عمل کند، اما تحریک آن توسط سیستم عصبی سمپاتیک و پاراسمپاتیک می تواند شدت عملکردهای دستگاه گوارش را افزایش دهد یا مهار کند.